به طور کلی احیای داخل بیمارستانی به صورت تخت و احیای خارج از بیمارستان روی زمین انجام می شود. سطح زیر بیمار ممکن است بر کیفیت احیای قلبی ریوی (CPR) تأثیر بگذارد. بنابراین، ما کیفیت CPR (درصد فشرده سازی قفسه سینه با عمق صحیح) و خستگی امدادگر (میانگین عمق فشرده سازی دقیقه به دقیقه) را هنگامی که CPR روی یک آدمک روی زمین یا روی تخت انجام می شود، ارزیابی کردیم.
روش ها: چهل و چهار سناریوی ایست قلبی شبیه سازی شده ۱۰ دقیقه ای توسط پرستاران بخش مراقبت های ویژه (ICU) به صورت جفت با استفاده از نسبت فشرده سازی قفسه سینه به تهویه ۳۰: ۲ تحت درمان قرار گرفتند. نجات دهنده ای که فشرده سازی را انجام می داد هر ۲ دقیقه یکبار تعویض می شد. CPR به طور تصادفی یا روی زمین یا روی تخت بدون تخته پشتی انجام شد. در هر دو حالت، شرکت کنندگان در کنار آدمک زانو زدند.
نتایج: تعداد کل ۱۰۶۰ فشردگی قفسه سینه، ۴۴% با عمق صحیح، روی زمین انجام شد. ۱۰۶۸ فشردگی قفسه سینه روی تخت انجام شد که ۵۸ درصد آنها عمق صحیح را داشتند. این تفاوت ها بین گروه ها معنی دار نبود. میانگین عمق فشرده سازی در طول سناریو ۴۴٫۹ +/- ۶٫۲ میلی متر (میانگین +/- SD) روی زمین و ۴۳٫۰ ± ۵٫۹ میلی متر در بستر (P = 0.3) بود. میانگین عمق فشردگی قفسه سینه با گذشت زمان در هر دو سطح کاهش یافت (۰۰۱/۰ P<) که نشان‌دهنده خستگی امدادگر است، اما این تغییر بین گروه‌ها تفاوتی نداشت (۳۰۵/۰ = P).
نتیجه‌گیری: پرستاران آی‌سی‌یو فشرده‌سازی قفسه سینه را به همان اندازه که روی تخت انجام می‌دهند، روی زمین انجام می‌دهند. میانگین عمق فشرده سازی قفسه سینه با گذشت زمان کاهش می یابد، اما سطح اثر قابل توجهی نداشت.
